ด้วยการประดิษฐ์ปืนพกลูกโม่ในปี 1818 ปืนพกที่สามารถบรรจุกระสุนได้หลายนัดจึงกลายเป็นที่นิยม การออกแบบปืนพกบรรจุกระสุนอัตโนมัติบางรุ่นเริ่มขึ้นในทศวรรษที่ 1870 และถูกแทนที่ด้วยปืนพกลูกโม่ในการใช้งานทางทหารเป็นส่วนใหญ่เมื่อสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่ 1 เมื่อสิ้นสุดศตวรรษที่ 20 ปืนพกส่วนใหญ่ที่ทหาร ตำรวจ และพลเรือนถือเป็นประจำนั้นเป็นปืนกึ่ง อัตโนมัติ แม้ว่า ปืน พกยังคงใช้กันอย่างแพร่หลาย โดยทั่วไปแล้ว กองกำลังทหารและตำรวจใช้ปืนพกกึ่งอัตโนมัติเนื่องจากความจุของแม็กกาซีนสูงและความสามารถในการบรรจุกระสุนอย่างรวดเร็วโดยเพียงแค่เอาแม็กกาซีนเปล่าออกแล้วใส่อันที่บรรจุกระสุนแล้ว ปืนลูกโม่เป็นสิ่งที่พบเห็นได้ทั่วไปในหมู่นักล่าปืนพก เพราะกระสุนปืนลูกโม่มักมีพลังมากกว่ากระสุนปืนพกกึ่งอัตโนมัติขนาดลำกล้องที่ใกล้เคียงกัน (ซึ่งออกแบบมาเพื่อการป้องกันตัว) และความแข็งแรง เรียบง่าย และทนทานของการออกแบบปืนลูกโม่นั้นเหมาะสำหรับการใช้งานกลางแจ้ง ปืนลูกโม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งใน.22 LRและ 38 Special/357 Magnum เป็นอาวุธแบบซ่อนเร้น ทั่วไป ในเขตอำนาจศาลที่อนุญาตให้ทำเช่นนี้ได้ เนื่องจากกลไกที่เรียบง่ายทำให้พวกมันมีขนาดเล็กกว่าปืนออโต้โหลดหลายตัวในขณะที่ยังคงเชื่อถือได้ การออกแบบทั้งสองแบบเป็นเรื่องปกติในหมู่เจ้าของปืนพลเรือน ขึ้นอยู่กับความตั้งใจของเจ้าของ (การป้องกันตัว การล่าสัตว์ การยิงเป้า การแข่งขัน การสะสม ฯลฯ)