แม้จะมีความเห็นพ้องต้องกันอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับข้อค้นพบนี้ แต่ก็ยังมีการชี้ให้เห็นถึงข้อบกพร่องอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับการวัดและการสุ่มตัวอย่าง ตัวอย่างเช่น มีการกล่าวถึงสปีชีส์และเนื้อเยื่อที่ต้องสงสัยของความเสียหายจากปฏิกิริยาออกซิเดชันต่อเทโลเมียร์ว่าไม่เพียงพอ การศึกษาตามประชากรได้บ่งชี้ถึงปฏิสัมพันธ์ระหว่างการได้รับสารต่อต้านอนุมูลอิสระและความยาวของเทโลเมียร์ ในโครงการวิจัยมะเร็งเต้านมลองไอส์แลนด์ (LIBCSP) ผู้เขียนพบว่าความเสี่ยงมะเร็งเต้านมเพิ่มขึ้นในระดับปานกลางในผู้หญิงที่มีเทโลเมียร์สั้นที่สุดและการบริโภคอาหารที่มีเบต้าแคโรทีน วิตามินซี หรืออีลดลง ผลลัพธ์เหล่านี้ ชี้ให้เห็นว่า ความเสี่ยงมะเร็งเนื่องจากการสั้นลงของ telomere อาจมีปฏิกิริยากับกลไกอื่น ๆ ของความเสียหายของ DNA โดยเฉพาะความเครียดจากปฏิกิริยาออกซิเดชัน การร่นของเทโลเมียร์เกี่ยวข้องกับความชรา การตาย และโรคที่เกี่ยวข้องกับอายุ จากการเปรียบเทียบระหว่างบุคคลที่มีอายุต่างกัน ความยาวของ เทโลเมียร์ มีความสัมพันธ์เชิงลบกับจำนวนการแบ่งเซลล์ในเซลล์สืบพันธุ์และเซลล์เนื้องอก สิ่งนี้นำไปสู่ความเชื่อมโยงระหว่างอายุและความยาวของเทโลเมียร์ อย่างที่ใคร ๆ ก็คาดไว้ ยิ่งอายุมากขึ้นเท่าใด เซลล์ของพวกเขาก็จำลองจีโนมและแบ่งตัวมากขึ้นเท่านั้น ตรงกันข้ามกับมนุษย์ หนูได้รับการพิสูจน์ว่ามีเทโลเมียร์ที่ยาวกว่าอย่างเห็นได้ชัด สิ่งนี้สามารถแสดงให้เห็นว่าผลของการทำให้เทโลเมียร์สั้นลงอาจแตกต่างหรือไม่มีผลอย่างไรต่อยูคารีโอตตัวอื่น เนื่องจากหนูที่มีอายุมากไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางความยาวของเทโลเมียร์มากกว่าหนูที่อายุน้อยกว่า