ฉลามเสือมีกลีบ บนที่ใหญ่ ซึ่งทำให้เคลื่อนที่ได้ช้าและพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว ฉลามเสือต้องสามารถบิดตัวไปมาในน้ำได้ง่ายเมื่อล่าเพื่อรองรับอาหารที่หลากหลายของมัน ในขณะที่ฉลามพอร์บีเกิลซึ่งล่าปลาที่เรียน เช่นปลาแมคเคอเรลและปลาเฮอริ่งมีกลีบล่างขนาดใหญ่เพื่อช่วยให้มันตามทันอย่างรวดเร็ว - เหยื่อว่ายน้ำ การดัดแปลงหางแบบอื่นช่วยให้ฉลามจับเหยื่อได้โดยตรงมากขึ้น เช่น การใช้กลีบบนที่ยาวและทรงพลังของฉลามนวดข้าวเพื่อสตันปลาและปลาหมึก ฉลามไม่มีกระเพาะปัสสาวะว่ายน้ำที่เต็มไปด้วยก๊าซสำหรับการลอยตัว ฉลาม อาศัยตับขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยน้ำมันที่มีสควาลีนและกระดูกอ่อนของพวกมันซึ่งมีความหนาแน่นประมาณครึ่งหนึ่งของกระดูกปกติ ตับของพวกมันมีส่วนประกอบมากถึง 30% ของมวลร่างกายทั้งหมด ประสิทธิภาพของตับมีจำกัด ฉลามจึงใช้การยกแบบไดนามิกเพื่อรักษาระดับความลึกขณะว่ายน้ำ ฉลามเสือทรายกักเก็บอากาศไว้ในท้องของพวกมัน โดยใช้มันเป็นรูปแบบของกระเพาะปัสสาวะว่ายน้ำ ฉลามที่อาศัยอยู่ก้นทะเล เช่นฉลามพยาบาลมีแรงลอยตัวเป็นลบ ทำให้พวกมันสามารถพักผ่อนบนพื้นมหาสมุทรได้ ฉลามบางตัว หากกลับหัวหรือ ลูบจมูก จะเข้าสู่สภาวะที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ตามธรรมชาติ นักวิจัยใช้เงื่อนไขนี้เพื่อจัดการกับฉลามอย่างปลอดภัย