การยกเลิกและการทำให้เป็นอาชญากรของพิธีสัตย์ทำให้การเมืองต่างออกไปในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 นั่นคือการเหมารวมหญิงม่าย (ฮินดูวรรณะสูง) การเป็นม่ายถือเป็นคำสาปที่ใหญ่ที่สุดที่อาบผู้หญิงเพื่อลงโทษเธอจากอาชญากรรมและบาปที่ก่อขึ้นในการคลอดก่อนกำหนดของเธอ นอกจากนี้ยังถือว่าเป็นความผิดของหญิงม่ายที่เธอรอดชีวิตจากสามีของเธอ  อินเดีย ดังนั้นสังคมออร์โธดอกซ์จึงปฏิบัติต่อเธออย่างรุนแรงที่สุดโดยลงโทษเธอเพราะบาปของเธอ ในสถานการณ์ที่ปัญหาของผู้หญิงถูกถกเถียงและชั่งน้ำหนักโดยปราศจากทัศนคติหรือการมีส่วนร่วมของผู้หญิง นักเขียนหญิงร่วมสมัยมุ่งความสนใจไปที่ปัญหาการเป็นม่าย ความขุ่นเคือง การวิงวอน ความผิดหวัง ความเงียบอย่างมีศักดิ์ศรี การเคารพตนเอง—อารมณ์ความรู้สึกมากมายที่แสดงออกในงานเขียนของผู้หญิงที่สัมผัสถึงแง่มุมที่ยากที่สุดและแพร่หลายที่สุดในชีวิตของพวกเขา บทนี้มุ่งเน้นไปที่ภาพวรรณกรรมของ Shevantibai Nikambe และ Krupabai Satthianadhan ของหญิงม่าย